زین گلستان درس دیدارکه می خوانیم ما

اینقدر آیینه نتوان شدکه حیرانیم ما

سنگ این کهسار آسایش خیالی بیش نیست

از زمینگیری همان آتش به دامانیم ما

عالمی را وحشت ما چون سحرآواره کرد

چین فروش دامن صحرای امکانیم ما

سینه چاک غیرتیم از ننگ همچشمی مپرس

هرکه بر رویت گشاید چشم ، مژگانیم ما

در نفس آیینهٔ گرد سراغ ماگم است

نالهٔ حیرت خرام ناتوانانیم ما

غیر عریانی لباسی نیست تا پوشدکسی

ازخجالت چون صدا در خویش پنهانیم ما

هرنفس باید عبث رسوای خودبینی شدن

تا نمی پوشیم چشم ازخویش عریانیم ما

مشت خاک ما جنون دار دو عالم وحشت است

از رم آهو چه می پرسی بیابانیم ما

بی طواف نازش از خود رفتن ما هرزه است

رنگ می باید به گرد او بگردانیم ما

در تغافلخانهٔ ابروی او چین می کشیم

عمرها شد نقشبند طاق نسیانیم ما

نقطه ای از سرنوشت عجزما روشن نشد

چشم قربانی مگربر جبهه بنشانیم ما

هرکه خواهد شبهه ای از هستی ما واکشد

نامهٔ بی مطلب ننوشته عنوانیم ما

نقش پا گل کرده ایم اما درین عبرتسرا

هرکه در فکر عدم افتدگریبانیم ما

چون نفس بیدل نسیم بی نشان رنگیم ، لیک

رنگها پرواز دارد تا پرافشانیم ما